De Japanse meester Ekido was een strenge leermeester en zijn discipelen waren beducht voor hem. Toen op zekere dag een van zijn leerlingen de tempelgong sloeg om het uur van de dag aan te geven, miste hij een slag doordat hij naar een mooi meisje keek dat de tempelpoort passeerde. Wat de leerling niet wist, was dat Ekido achter hem stond. Ekido raakte de leerling met zijn staf, van de schrik kreeg de leerling een hartstilstand en stierf.

Doordat in latere tijd het oude gebruik waarbij een leerling schriftelijk de meester de beschikking geeft over zijn leven en dood, tot niet meer dan een formaliteit is verzwakt, is het grote publiek Ekido gaan veroordelen. Maar Ekido heeft na dit incident nog tien verlichte opvolgers gehad, een ongewoon hoog aantal.

Als je dit verhaal hoort, kun je denken dat de meester zijn discipel gedood heeft. Dat is niet het geval. De discipel zou toch sterven, het moment van sterven was er nu. De meester wist dat. Hij benutte eenvoudig dat moment voor de verlichting van zijn discipel. Dat staat niet met zoveel woorden in het verhaal maar zo is het toch gegaan. Waarom stond de meester anders achter hem? Had hij niets beters te doen? Op dat moment was dit inderdaad het allerbelangrijkste, omdat de discipel nog maar kort te leven had en zijn dood moest worden benut.

Het is een prachtig verhaal met een diepe zin. De discipel zag een mooi meisje passeren en weg was zijn bewustheid. Hij werd één en al verlangen, hij wilde achter het meisje aan, haar bezitten. Even tevoren was hij nog alert geweest, nu was hij dat niet meer.

Hij sloeg volledig bewust de gong. In een zenklooster maakt dit deel uit van de meditatie-oefeningen: onverschillig wat je doet, doe het bewust; wat je ook doet, wees daarin als een licht en alles zal je geopenbaard worden. De discipel zou op het moment van de dood volledig bewust zijn geweest en toen haalde het denken zijn laatste streek uit -- er verscheen een mooi meisje.

Op dat moment, toen de discipel zijn bewustheid verloor, gaf de meester hem een klap op zijn hoofd. De meester zag de onzichtbare dood naderen en hij sloeg enkel om de discipel alert te doen zijn. De meester stond achter hem te wachten. Meesters houden, fysiek of anders, hun discipelen altijd nauwlettend in de gaten en dit was een van de geweldigste momenten, namelijk als iemand gaat sterven. De meester gaf hem een flinke klap, zijn lichaam stortte neer maar van binnen werd hij alert. De begeerte verdween. Alles stortte tegelijk met het lichaam in elkaar. En hij werd alert. In die alertheid stierf hij. En als je alertheid en dood samen kunt doen gaan, ben je verlicht.